“Protestgeneratie... protesteren hoorde er wel bij ja. Onze generatie was alle regelgeving zat. De gevestigde orde wilde niet veranderen, dus ja, dan krijg je clashes.

Onze generatie was er een van solidariteit. Na de oorlog werkten mensen zich zeventig uur per week kapot. Wij vonden dat niet kunnen. Een van de grote dingen die toen behaald zijn, is de zaterdag als vrije dag. En uitkeringen, pensioen, werken tot je 65e.

Maar nu glipt alles weg als los zand, pensioenleeftijd omhoog, pensioenuitkeringen omlaag. De zondag is niet meer heilig, veel winkels zijn open. Maar mensen halen hun schouders er over op.

Als het zo doorgaat, komen we vanzelf weer in een situatie als de jaren zestig, dat protest nodig is.

Moeite met regeltjes

Ik heb er moeite mee dat we terug gaan naar veel regeltjes. Laatst kreeg ik een ‘melding’ dat twintig mensen een babyshower in het Oosterpark willen houden, die moet ik dan registreren en officieel beantwoorden. Doe niet zo braaf, ga gewoon naar het park!

Kinderen verpest

Het gaat té goed in dit land. Maar ik moet eerlijk zeggen, wij als babyboomers hebben onze kinderen verpest. Oh, je wilt een tv op je kamer? Tuurlijk. Zij kregen alles op een presenteerblaadje en vinden ons oude zeikerds. Dertigers en veertigers van nu kennen geen solidariteit.

Op het werk kan ik het wel goed vinden met twintigers en jonge dertigers. Die zijn nog echt geïnteresseerd, willen leren van onze ervaringen. Zelf hadden wij het als kind niet breed. Wij moesten hard knokken voor goede banen. Ik ben zelf op mijn 14e begonnen met werken. Maar moet wel tot mijn 67e door! Door 23 jaar in de OR te zitten, heb ik mezelf kunnen ontwikkelen.

Nu ben ik senior medewerker vergunningen. Ik herken me niet in de eigenschap dat babyboomers aan status zouden hechten. Maar ik ben best een beetje trots op mijn loopbaan.”

“Mijn vader was een ultralinkse Groninger. Mijn middelste broer protesteerde tegen van alles. Ik zat bij de Rode Vrouwen die streden voor gelijke rechten. We hielpen ook Turkse en Marokkaanse buurvrouwen, en kwamen op voor betere salarissen voor hun mannen, die 200 gulden minder verdienden dan Nederlanders. Met mijn twee peuters liep ik mee in de protestmars tegen neutronenbommen.

Dat strijdbare zit echt in onze generatie. Op dit moment is Handhaving en Toezicht (H&T) bezig een seniorenbeleid te ontwikkelen, nou, ik bemoei me daar graag tegenaan. Dat zie ik bij meer babyboomers, ook bij mijn broers nog steeds. Jongere collega’s hebben dat minder.

Ik hou van de jeugd

Ik zit nu in het H&T-team dat zich vooral richt op jongeren. Ik hou van de jeugd! Zo leuk hoe ze tegen de wereld aankijken. Het liefst los ik dingen op door te praten of ze zelf iets te laten opruimen, in plaats van € 140 boete te geven. ‘Hebben jullie door dat jullie voor een raam staan? Zou jouw oma haar huis nog uit durven als er zoveel jongens hingen?’ Dan snappen ze het wel.

Iets te fel

Op jonge collega-handhavers reageren ze wel anders dan op mij. Naar oudere handhavers luisteren ze wat rustiger. Surinaamse jongeren zeggen zelfs ‘mevrouw’ en ‘u’.

Een jonge collega krijgt eerder uitdagende opmerkingen: ‘voel je je stoer?’. Zelf stappen jonge handhavers er soms ook iets te fel in, beginnen meteen over wat niet mag en over boetes. In zo’n geval houd ik rustig de verdachte in de gaten. Ik heb er wel eens tussen moeten springen toen een jongen mijn collega wilde aanvliegen. Zij waren allebei al vergeten dat ik er was, die paar seconden verbazing waren genoeg om alles te sussen.

Het is fysiek wel zwaar werk. Dus het is goed dat dat seniorenbeleid er komt: kijken hoe wij tot ons 67e door kunnen, eventueel in een andere functie.”