Tot anderhalf jaar geleden werkte Tancha van Dijk bij het Mobiliteitsbureau als loopbaanadviseur. Maar het begon te kriebelen. Of, in haar eigen woorden, ze kreeg ‘behoefte aan een ander behangetje’. Dus maakte ze de overstap naar het Projectmanagementbureau. Als adviseur Markt en Capaciteit.

“Ik doe wat ik predik. Toen ik de vacature bij PMB zag langskomen, dacht ik eerst: waarom zouden ze mij willen? Een andere baan is nu eenmaal een spannende stap. Maar ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Ik wist vrijwel niets van het fysiek domein. Ik heb de afgelopen tijd heel veel bijgeleerd. Dat helpt me enorm in mijn werk. En het werkt twee kanten uit, vergeet dat niet. Ik doe veel kennis op, maar de organisatie waarvoor ik werk leert ook weer van mij. Ik kom uit een andere wereld, ik heb nog een frisse blik, houd ze als het ware een spiegel voor: waarom doen jullie dit zo?"

‘Mensen die ervoor gekozen hebben om hun horizon te verleggen’

Buiten de gemeentegrenzen

“Sinds februari werk ik twee dagen per week in Den Haag. Bij het mobiliteitscentrum van het Rijk. Geweldig. Het biedt enorm veel kansen. Amsterdam en Den Haag, gemeente en Rijk. Daar is heel veel uitwisseling mogelijk. Ik begeleid mensen naar werk. Feitelijk niet anders dan ik hier doe. Maar het verschil is dat ik op deze manier mijn netwerk uitbreid en dat komt mijn werk als loopbaanadviseur weer ten goede. Ik werk namelijk ook al jaren mee aan het initiatief ‘Grenzeloos Werken’. Daarin komen allerlei overheden in Noord- en Zuid-Holland en Utrecht bijeen om kandidaten aan elkaar voor te stellen en te matchen. Mensen die ervoor gekozen hebben om hun horizon te verleggen. Er zijn al heel wat mensen via Grenzeloos Werken bij ons aan de slag gegaan, en er zijn ook al collega’s een kijkje gaan nemen buiten de gemeentegrenzen."

‘Waar ben ik over vijf jaar?’

Geen baan voor het leven

"Ik vind het heel belangrijk dat mensen nadenken over hun mobiliteit. Omdat dat nu eenmaal bij werken hoort. Het is niet meer zo dat je een baan voor het leven hebt. Ook niet bij de gemeente. Je moet dus altijd bezig zijn met je mobiliteit. Vooruit en om je heen kijken. Stel jezelf regelmatig de vraag: Waar ben ik over vijf jaar? Hoe ontwikkelt mijn beroep zich de komende jaren? Hoe zorg ik dat ik fit genoeg blijf om het te kunnen doen?"

‘Het houdt je scherp’

"Neem zelf de regie over je werk en je carrière. Een detachering, een stage. Gewoon om je grenzen te verkennen en te verleggen. Het houdt je scherp. Natuurlijk vraagt het wel wat van je, maar het geeft ook ontzettend veel energie. Dat heb ik zelf gemerkt. Mijn credo is: Als je beweegt, ontstaat de weg vanzelf.”

In 1991 werd Anita Meijer stadswacht. Op haar zeventiende ging ze zonder diploma van school, ze trouwde en toen werd haar man ongeneeslijk ziek. Dus moest ze aan de bak. Stadswacht leek haar wel wat. Ze solliciteerde en werd afgewezen, zou het psychisch niet aankunnen. Maar Anita laat zich niet afwijzen. Ze deed een psychologische test om het tegendeel te bewijzen. Toen kreeg ze de kans. Na een korte opleiding op de politieschool mocht ze als stadswacht aan de slag. Dat was het begin van een lange en heel gevarieerde carrière bij wat tegenwoordig Toezicht en Handhaving heet.

Anita: “In 1995 kon ik leidinggevende worden. Dat betekende een vast dienstverband bij de gemeente. Ik moest wel binnen een jaar twee opleidingen doen en mijn rijbewijs halen. Die eerste twee waren geen probleem, maar ik zakte voor mijn rijexamen. De tweede keer dat ik op moest was verschrikkelijk. Het ging niet alleen om dat papiertje, mijn toekomst hing ervan af. Als ik niet zou slagen, kreeg ik ontslag. Ik slaagde.”

‘Ik heb er altijd voor gezorgd dat ik minimaal de helft van mijn tijd op straat doorbreng’

Altijd op straat en één keer in het water

“Daarna heb ik zestien jaar leiding gegeven. Steeds bij andere afdelingen. Ik heb er altijd voor gezorgd, in welke functie dan ook, dat ik minimaal de helft van mijn tijd op straat doorbreng. Ik ben dol op mijn werk. Ik ben bespuugd, geslagen en uitgescholden. Ik heb zelfs een keer in de gracht moeten springen om een collega te helpen, die door een boze automobilist bijna werd verzopen. En toch, het is de mooiste baan van de wereld.”

‘Het mooiste wat ik ooit gedaan heb.

Mensen uit de penarie helpen’

Je moet van mensen houden

Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar uit alles blijkt dat je dit werk alleen maar goed kunt doen - en kunt volhouden - als je veel van mensen houdt. Dat verklaart ook waarom ze een paar jaar geleden besloot om de opleiding maatschappelijk werk te gaan volgen. “Ik heb net een stage van negen maanden bij het Leger des Heils afgesloten. Het mooiste wat ik ooit gedaan heb. Mensen uit de penarie helpen. Het werk als handhaver kun je niet tot je pensioen volhouden. Het is fysiek zwaar. Ga ik dan zitten wachten tot zich een wonder voltrekt, of ga ik er iets aan doen? Daarom ben ik gaan studeren.”

De droom van een schoolverlater

“Ik hoop dat ik straks met mijn opleiding ergens anders aan de slag kan. Ik zou dolgraag bij de GGD werken. Mijn droom is om ooit nog eens klinische psychologie te studeren. Te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Dat zou niet gek zijn voor een schoolverlater.”