Hij begon als boekhouder bij de Noord/Zuidlijn, maar werd al snel de man van de straat: Richard Koenders. Al sinds 2004 is hij betrokken bij de bouw van de metrolijn. Kortgezegd is hij het aanspreekpunt tussen de bouw en de buurt, de Ferdinand Bol en omgeving. Maar de klus is bijna geklaard: vanaf 22 juli gaat de metro rijden.

Hij is het levende bewijs van bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Na een paar jaar financiën kwam hij door omstandigheden op een andere stoel terecht. “Zomer 2006 moest er vier dagen lang 24 uur per dag geheid en getrild worden. Omdat het erg warm was, hadden veel mensen hun ramen open. Geluid draagt ver met warm weer”, vertelt Richard. Het regende dan ook klachten. In het snel opgezette telefoonpanel viel het op dat de boekhouder het goed deed aan de telefoon. Een paar maanden later was hij projectbegeleider. En dat is hij na twaalf jaar nog steeds. Op 22 juli zit zijn opdracht erop en gaat hij aan de slag bij andere grote projecten in de stad.

‘Iedereen heeft mijn 06-nummer’

Kou uit de lucht

Hij is aanspreekpunt voor bewoners, ondernemers en bezoekers. Er zijn maar weinig mensen in De Pijp die hem níet kennen. ‘Ries’ is heel benaderbaar. “Iedereen heeft mijn 06-nummer. En bij een serieuze melding of klacht bezoek ik mensen meestal thuis. Dat neemt vaak al veel kou uit de lucht. En zelf snap ik dan ook beter waar de schoen wringt.”

Brandjes blussen

Hij geniet van het werk dat hij doet, de spilfunctie die hij heeft, maar blijft er nuchter onder. “Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik leuk vind. Dat zou iedereen moeten doen.” In al die jaren is hij ontelbare keren bij mensen thuis geweest, heeft hij honderden gesprekken gevoerd met ondernemers en buurtbewoners en talloze brandjes geblust. Voor Heemstedenaar Richard is De Pijp een deel van zijn leven geworden.

‘Ontelbare keren bij mensen thuis geweest, honderden gesprekken gevoerd’

Trots op het resultaat

Het eind van de rit. Richard doet er luchtig over. Toch moet het niet makkelijk zijn om afscheid te nemen van zijn buurt, de mensen, de bouwers. Is hij trots? “Het is een van de meest aansprekende en spraakmakende projecten van Nederland. Ondanks dat ik geen steen heb gelegd, ben ik daar toch een wezenlijk onderdeel van geweest. We hebben het toch maar gefikst met z’n allen, ondanks alle haken en ogen en tegenslagen.” Ten slotte, wat vindt hij van het resultaat? “Prachtig. Het is een enorm modern, mooi, licht en veilig metrosysteem geworden.”

Leo Mak - ondernemer

Leo Mak is al 33 jaar eigenaar van lunchroom Hannibal, op de hoek van de Govert Flinck en de Ferdinand Bol. Zoals het een echte Amsterdammer betaamt, moppert hij wat. Is na de jarenlange bouwput zijn ingang net weer toegankelijk, staat er weer een stéiger voor z’n deur. Het pand wordt geschilderd. 15 jaar lang heeft hij tegen een afzetting aangekeken en gezien hoe de bouw soms stagneerde door ‘regeltjes en vergunninkjes’. Leo: “Die jongens (de bouwers, red.) werden er soms gek van.” Inmiddels is hij een beetje murw van alle bouw- en aanverwante perikelen, maar waar hij niet over klaagt, is het Schadebureau van de gemeente. “Dat was voor mij heel soepel en ze kwamen hun afspraken na.” Ook is hij positief over hoe hij betrokken werd bij alles wat er in de buurt georganiseerd werd. “Ik waardeerde het als mensen bij me langskwamen en met eigen ogen konden zien wat er aan de hand was. Ik heb in al die jaren ontiegelijk veel mensen leren kennen.”

Esther van Egmond - bewoner en ondernemer

Ze woont met haar man al 27 jaar op de Ferdinand Bol, tegen de Ceintuurbaan aan, bij de ingang van station De Pijp. Op de begane grond zit hun bakkerij. Esther: “We zijn stap voor stap meegegroeid met het hele traject. Toen de bouw begon, werd onze dochter geboren. Onze zoon was drie, hij vond het prachtig mooi. Altijd zat hij in het raam te zwaaien naar de werklui. Hij zei: ‘Ik ga hier later ook werken’. Iedereen kende ‘het jongetje van de bakker’, achttien is hij nu. Financieel zijn we heel goed gecompenseerd maar de geluidsoverlast was enorm. De gemeente heeft ons zo veel mogelijk geholpen. Wij klaagden nooit, maar als er een probleem was, werd het opgelost. We kregen zelfs een weekend Disneyland Parijs aangeboden. Richard heeft ons heel goed bijgestaan, die man verdient een standbeeld. Nu zijn we het een beetje zat als gezin, die drukte. Na al die jaren heb je blijkbaar het plafond bereikt. Al die regeltjes, al dat gedoe, die drukte op straat. Mijn man is hier geboren, zijn ouders hebben hier ook gewoond, dus die is hier moeilijk weg te krijgen. Maar er staan geregeld mensen voor de deur met interesse in ons pand.”

Ahmet Kiling - ondernemer

“Ik zit hier nu dertig jaar met mijn supermarkt. Die achttien jaar heb ik ervaren als een heel groot probleem. Ik ben bijna failliet gegaan. Ik heb wel een paar keer compensatie gehad, maar vaak was geld een probleem. Soms wilden mensen me helpen, heel aardige, lieve mensen, maar dan waren er anderen die nee zeiden. Tachtig procent van mijn klanten was ik kwijt. Veel winkels zijn hier weg, en er is enkel horeca voor teruggekomen. Gelukkig gaat het goed sinds de straat weer open is. Ik ben blij nu. Vergeleken met een paar jaar geleden gaat het nu elke dag een beetje beter. Gewoon doorgaan. Het is nog niet goed, maar het leven is goed. Ik ben positief, ik ben gezond.” Er is wel een nieuw probleem opgedoemd: “Ik heb hier een boete van 104 euro voor parkeren op straat. Ik wilde ’s avonds de luchtafvoer van de keuken aanleggen, dus ik had even een auto voor mijn winkel staan. Er viel niet te praten met die handhaver en ik wilde geen ruzie, dus ik heb de boete maar geaccepteerd.”