Wie ben je?

“Ik ben Marian van Ooijen. Ik woon in Weesp en heb ook tien jaar in Amsterdam gewoond en gewerkt. Eigenlijk wilde ik Amsterdam niet uit. Ik kon lekker op de fiets overal heen en er was zoveel te doen. Maar ik ben toch verleid om in Weesp te gaan kijken. Het voelde meteen goed. Weesp is een heerlijk rustig en charmant stadje met een dorps karakter. Ik moet bekennen dat ik zelden nog de trein naar Amsterdam neem. Behalve voor mijn kapper, die blijf ik trouw!”

Wat doe je?

“Ik ben trouwambtenaar. Het begon allemaal tijdens het huwelijk van een vriend. Ik zat daar en dacht: Is dit nou trouwen? Dit kan veel leuker. Jaren later ben ik, op Koningsdag tijdens de oranjebitter, op de burgemeester afgestapt. Hij wees me de weg. Ik ging op gesprek bij Burgerzaken en mocht een proefceremonie doen. Twee ambtenaren speelden de bruid en bruidegom. Een paar weken later ben ik in de rechtbank beëdigd. Ik word nog steeds ontzettend blij van dit werk.”

Wat betekent jouw werk voor de stad?

“Ik mag bijdragen aan een bijzonder moment in het leven van mensen. Ieder stel is uniek. Zij delen hun verhaal met mij, een wildvreemde. Zij schenken mij dat vertrouwen, dat vind ik nogal wat. Een bijzonder gevoel geeft het, als ik een vrouw op de markt tegenkom die me vrolijk begroet en ik me realiseer dat ik bij een heel mooi moment uit haar leven mocht zijn. Er was laatst nog een man die zijn ringvinger opstak en riep: “Nog steeds getrouwd hoor!” Die momenten herinneren me eraan dat ik een publieke rol heb, die ook nog eens heel positief ontvangen wordt. Dat maakt me dankbaar, een beetje verlegen ook wel.”

Welke plek draag je een warm hart toe?

“Allereerst mijn eigen huis, daar voel ik me fijn en veilig. Maar ook de 'huizen' van de gemeente, zoals ons prachtige stadhuis. Ooit voltrok ik daar een huwelijk waar ik nu nog kippenvel van krijg. De bruidegom was lid van een mannenkoor. Op het moment dat we de akte gingen tekenen, stond iemand in de zaal ineens op en begon prachtig te zingen. Iemand viel in, en weer iemand, totdat iedereen stond. Ze legden allemaal een hand op elkaars schouder en zongen het bruidspaar het geluk toe. Zo oprecht en warm, ik moest vechten tegen mijn tranen. Die mensen zitten voor altijd in mijn hart.”