Van 23 tot en met 27 september is de Week van het Werkgeluk. “Werkgeluk? Moet ik nou op m’n werk óók al gelukkig zijn?”, zei een medewerker tegen Renée Cossmann. “Tja, zo’n sentiment mag er ook zijn.” Renée is teamcoach en werkgelukdeskundige. We spraken met haar, en met ombudsman Arre Zuurmond en Tabitha Saliba, oprichter en programmamanager van Green Office Amsterdam.

Werkgeluk ‘moet’ natuurlijk niet. Maar in een organisatie met aandacht voor werkgeluk onder medewerkers, is de productiviteit hoger en werken mensen innovatiever én vrolijker. Werkgelukkige ambtenaren, daar heeft heel de stad baat bij.

Aanstekelijke passie

Wat ís werkgeluk dan? Tabitha: “Voor mij: zingeving. Dat ik een verschil kan maken in een hoger maatschappelijk doel. Wat mij drijft is verduurzaming van de hele organisatie. Daarbij hoort het welzijn van de mens en de planeet. Ik merk dat passie voor het onderwerp aanstekelijk kan werken.”

‘Als leidinggevende moet je het lef hebben om lastige dingen bespreekbaar te maken’

Arre beaamt: “Iets doen wat ertoe doet en daar de ruimte voor krijgen, daarvan worden mensen gelukkig. En dat je je veilig voelt om je te uiten. Dus een open werkcultuur waarin mensen eerlijk met elkaar praten. Als leidinggevende moet je het lef hebben om lastige dingen bespreekbaar te maken en op je intuïtie te vertrouwen. Het gebeurt steeds minder dat ik denk: ‘ik voelde al dat er iets mis was, maar toen heb ik niks gezegd’. En als er een storend element in een team is, iemand die niet wíl, moet je het oplossen. Desnoods neem je afscheid van zo iemand.”

Renée merkt op dat twee belangrijke pijlers van werkgeluk nog niet zijn genoemd: “Behalve zingeving en voldoening, is verbinding een pijler. De sociale context, word je gezien? En tot slot: plezier. Dat er tijd is voor een geintje of een borrel. Superbelangrijk!”

Doen waar je goed in bent

Arre vindt dat mensen moeten kunnen doen waar ze goed in zijn. Tabitha reageert: “Daarom is die veiligheid om te praten zo belangrijk. Feedback geven en ontvangen, zo horen mensen van anderen waar ze goed in zijn. En wat beter kan. Daar groei je van. De ‘complimentendouche’ is een vast onderdeel op onze heidagen.”

‘Feedback is een cadeau. De ontvanger hóeft dat niet uit te pakken’

Renée: “Daarom ben ik teamcoach geworden: om mensen persoonlijke aandacht te geven en ze al vroeg te helpen ontdekken waar hun kracht ligt. Soms blijkt dat iemand toch niet op zijn plek zit, dan kan je wijzen op talenten en een mogelijke richting. Wat feedback betreft, tegenwoordig vraag ik eerst of ik feedback mág geven. Als je het onverwacht over iemand uitstort, waar ik goed in was... kan dat verkeerd uitpakken.”

Arre: “Feedback is een cadeau. De ontvanger hóeft dat niet uit te pakken. Uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor z’n werkgeluk. Een van de moeilijkste dingen is zorgen dat medewerkers durven vertellen wat ze echt voelen, denken, nodig hebben. Mensen willen bij een groep horen. Soms gaan ze zich daarom zelfs inhouden op innovatief vlak! Omdat de groep uitstraalt: doe rustig, anders valt op dat wij niet zo creatief zijn. In een veilige omgeving durven mensen met innovatieve oplossingen te komen. Dat vergt een coachende leiderschapsstijl.”

De mens als kapitaal

Is werkgeluk een modedingetje? Het is veel in het nieuws, maar zeker niet tijdelijk, vinden de drie. Het is hoe mensen vanaf nu willen werken. Tabitha: “Voor mijn generatie en die na mij, is zingeving vaak een grote drijfveer. ‘Ik word niet wakker voor het salaris’, hoor je dan. Ze willen werken aan thema’s die zij belangrijk vinden.”

‘Voor jongeren lopen werk en privé door elkaar’

Renée: “Klopt! Eerlijk gezegd werkte ik lang voor het salaris, om leuke dingen te kunnen doen in mijn vrije tijd. Voor jongeren lopen werk en privé door elkaar. Een wezenlijk andere insteek!” Arre: “Het is één identiteit. ‘Je bent wat je doet’. De kenniseconomie heeft plaatsgemaakt voor een zingevingseconomie.” Tabitha vult aan: “In een goed werkende organisatie zijn de belangen van de medewerker verenigbaar met die van de organisatie, en versterken die elkaar.” Renée: “Ja, het is belangrijk dat wij daarin meebewegen. De gemeente focust nog te veel op rapportages, cijfers, beleid. Veel managers kijken niet genoeg naar de mens als kapitaal.”

Niet alleen leuke dingen

Arre vergelijkt het met pianospelen. “Puur alleen de techniek beheersen, die focus op processen, voldoet niet. Dan kloppen de noten misschien wel, maar klinkt de muziek vreselijk. Tegelijk vergeet de jonge generatie soms dat je niet alléén maar leuke dingen kan doen. Je moet echt eerst je vak beheersen voordat je mooie ‘muziek’ kan maken.” Een pleidooi dus voor vakbeheersing én de menselijke kant.

Dus... moet je nou op je werk óók al gelukkig zijn? Tabitha vindt: “Gun het jezelf! Kom bij de Week van het Werkgeluk kijken wat je eruit kan halen. Werkgeluk is aanstekelijk.” “En geluk is eigenlijk gratis”, besluit Arre.