en ik
Mijn collega
&
Mijn collega
en ik
&
Magazine voor 1Amsterdam • Nummer 6 • December 2018
Inhoud
Gerrie
Joop
Gerrie Verhoef en Joop Bulten zijn werfbeheerders op Langerlust, een kleine werf aan de Gaasperplas. Hier wordt het groen van de straten, pleinen en plantsoenen in Zuidoost verzameld, verhakseld en gecomposteerd. Vijftien jaar werken ze al samen. Wat bindt deze twee mannen?
Joop
Gerrie
“We doen alles samen. We kunnen elkaar vervangen als dat nodig is. We beginnen hier elke ochtend om half zeven. Vanaf een uur of acht is het een komen en gaan van groenmedewerkers, die komen de spullen ophalen die ze die dag nodig hebben. Dat is een drukte van jewelste. Joop en ik zijn allebei makkelijk in de omgang. Ik blijf altijd rustig, en Joop kan echt met iedereen praten.”
“In principe kunnen we elkaars werk helemaal overnemen. Ik kan misschien wat beter met een hamer omgaan. Maar ik weet zeker dat ik meer van Gerrie geleerd heb dan hij van mij. Alles wat hij zegt is raak en waar. Hij laat me rustig een dag ergens mee aanmodderen, om dan aan het eind van zo’n dag te zeggen: ‘Zou je ’t niet zo en zo doen?’ Ik leer nog elke dag van hem.”
“Hij kwam hier al voordat hij hier werkte. Hij reed voor een aannemer op een vrachtwagen. Hier ging iemand weg, en toen kwam hij bij ons. In eerste instantie als assistent werfbeheerder. In die tijd deden we ook nog het onderhoud van straatmeubilair in de buurt. Hij is van huis uit timmerman, dus dat was verdomde handig. Brugleuningen repareren, bankjes herstellen, dat soort werk. Ik heb daar veel van geleerd.”
“Ik zal een geheimpje verklappen: Gerrie is kleurenblind. Toch weet hij altijd de juiste elektriciteitsdraadjes met elkaar te verbinden. Dat is het verschil tussen ons: ik verbind gewoon de kleuren met elkaar, hij kijkt naar de draden, waar ze vandaan komen, en waar ze voor dienen. Hij weet verschrikkelijk veel. Maar hij zal me nooit aan de kant schuiven en zeggen: ‘Ik doe het wel even’. Hij geeft me de kans om fouten te maken. Daar leer ik natuurlijk het meeste van.”
“Joop kan een druktemaker zijn. Misschien geen opgewonden standje, maar hij is wel veel uitgesprokener dan ik. Ik ben veel rustiger. Ik laat mij niet het hoofd op hol brengen. Joop is wat eerder boos. Maar dat geeft niet, zo vullen we elkaar aan. Bovendien is hij een enorme grappenmaker. Hij kan ontzettend goed imiteren. Vroeger zat hier ook nog een mollenvanger. Die had zo in het theater gekund. We hebben ons rotgelachen. En dat doen we eigenlijk nog steeds. Er is geen dag dat we niet lachen.”
“Gerrie is een familiemens. ‘Er is niets belangrijker dan thuis’, zegt hij. Als ik thuis iets heb, iets wat opgelost moet worden, zegt hij: ‘Neem je tijd. Los het op.’ Maar hij is niet alleen maar een oudere, wijze man. Je kan ook ontzettend met hem lachen. We zaten eens te geiten in de kantine, ik lag dubbel van het lachen. Toen maakte ik een rare beweging met mijn been, en pats: meniscus afgescheurd. Gek van de pijn. Maar ik bleef gewoon doorlachen, kon niet meer stoppen.”
“We komen niet bij elkaar op verjaardagen. Maar we mogen elkaar. Als je dit werk wilt doen, moet je elkaar begrijpen. Kleine ergernissen zijn er natuurlijk altijd wel, maar daar moet je je overheen zetten. Anders hadden we het natuurlijk ook niet zo lang volgehouden.”
“Hij is een voorbeeld voor me. Ik leer van hem. Niet alleen met werk, maar ook van zijn karakter. Die rust. Niets brengt hem uit zijn evenwicht. Over anderhalf jaar gaat hij met pensioen, maar ik mis hem nu al, bij wijze van spreken.”
