Vroeger werkten de schoonmakers van de gemeentelijke panden voor een schoonmaakbedrijf. Sinds april 2018 zijn ze in vaste dienst van de gemeente Amsterdam. Hoe bevalt het om ambtenaar te zijn?

‘Als je in paniek raakt, zak je naar de bodem’

Rifat Erdogan zit al dertig jaar in het vak en klom op tot teamleider. Tot het vele reizen hem begon op te breken. Liever wilde hij voortaan fulltime op één plek werken. Rifat ging aan de slag als schoonmaker in het Noorderparkbad. Eén probleem: hij kon niet zwemmen.

“Ik werk hier al ruim drie jaar en niemand heeft me ooit gevraagd of ik kan zwemmen. Stel dat ik in het water val! Daarom heb ik vorig jaar gevraagd of ik zwemles kon krijgen. Gelukkig zijn de collega’s van Sport en Bos nu ook míjn collega’s. Elke dinsdag krijg ik les van collega en zwemleraar André. ’s Ochtends maak ik eerst alles schoon. Daarna het water in. Het gaat steeds beter. Ik kan al drijven op mijn rug. Je moet het loslaten, dan tilt het water je op. Als je in paniek raakt, zak je naar de bodem.”

Geen kantoor

“Eigenlijk is verder alles hetzelfde gebleven nu ik ook ambtenaar ben. Alleen de werktijden zijn anders. Ik zou het liefst om vijf uur ’s ochtends beginnen, maar dat kan helaas niet. Ik mag om zes uur beginnen. Maar dit is een zwembad, geen kantoor. Om zeven uur komen de eerste zwemmers en moet het hier schoon zijn. De kleedruimte, de gangen, alles. Dat lukt nauwelijks in een uurtje. Als er mensen in de kleedruimte zijn, kan ik daar toch geen plens water naar binnen gooien?”

Diploma’s

“Met de collega’s van het zwembad heb ik goed contact. Ze vragen me advies over vlekken, ik doe kleine reparaties voor hen. Eén keer zeiden ze: ‘Rifat, vraag maar aan die dame hoe je dit plekje beter schoon kunt maken’. Toen dacht ik wel even: moet ik nou echt mijn diploma’s aan de muur hangen om te laten zien wat ik kan? Maar over het algemeen merk ik dat ze tevreden zijn over mijn werk.”

‘Nu we in vaste dienst zijn, krijgen wij ook een uitje’

Diana Asamoah werkte vroeger twee uur per dag, maar is sinds vorig jaar fulltime gaan werken.

“Ik ben blij dat ik fulltime mag werken. En het salaris komt elke maand precies op tijd. Ik werk op twee locaties. In december moest ik tijdelijk invallen op verschillende locaties. Een paar uurtjes hier werken, een paar uurtjes daar. Telkens met de bus of de tram, veel lopen. Dat is vermoeiend en zonde van mijn tijd. Twee panden vind ik genoeg.”

‘De meeste mensen kijken niet naar mij’

“Mijn collega’s van de schoonmaak zijn aardig. De mensen die hier op kantoor werken doen niet anders tegen mij dan vroeger. Ze zijn nog steeds vooral met hun eigen werk bezig. Sommigen zeggen altijd goedemorgen. Maar de meeste mensen kijken niet naar mij. Ze lopen door de gang op hun mobieltje te turen en worden boos als ze bijna struikelen over het snoer van mijn stofzuiger. En ze willen altijd naar de wc als ik daar net aan het schoonmaken ben. Er zijn genoeg wc’s in dit pand, maar ze willen niet een verdieping lager gaan. Dat vind ik niet leuk.”

Bukken

“Er staan hier drie verschillende afvalbakken. Een voor plastic, een voor papier en een voor de rest. De mensen kijken daar niet naar, ze gooien al het afval door elkaar. Maar ik moet wel drie keer bukken om de bakken te legen. Slecht voor mijn rug, zegt de dokter. Ik heb liever één grote afvalbak, dan hoef ik maar één keer te bukken.”

Iedereen blij

“Onze leidinggevenden doen hun best voor ons. Het kerstfeest was bijvoorbeeld heel gezellig. Beetje dansen, beetje praten, lekker vrolijk. En we zijn een keer gaan bowlen, lasergamen en barbecueën, iedereen blij. Dat hadden we vroeger niet hoor. Dan was boven de gang leeg, waar was iedereen? Met de bus op pad, op afdelingsuitje. En wij maar schoonmaken. Nu we in vaste dienst zijn, krijgen wij ook een uitje.”

‘Nu ben ik ambtenaar, maar zo voelt het nog niet’

Als eerste medewerker controleert Anabela Cunha Guerra het schoonmaakwerk van haar collega’s. Negentien jaar werkte ze voor het schoonmaakbedrijf. Pas een paar maanden nadat haar collega’s in vaste dienst waren getreden, kreeg zij ook een contract.

“Mijn collega’s hadden me gemist, ze waren blij dat ik er weer was. Ze waren natuurlijk gewend aan mij. Ik controleer kritisch, maar ben ook niet de moeilijkste. Ik zeg altijd: ‘Schoonmaak is nooit klaar, je vindt altijd wel iets wat beter kan’. En constant achter de mensen aanzitten is niet goed, dus soms drinken we alleen koffie. Maar als ik zie dat iets niet goed schoon is, wil ik bij de volgende controle wel kunnen zien dat het écht beter gedaan is.”

‘Het management luistert wel’

“De meeste collega’s zijn blij met hun vaste contract. Er wordt ook wel geklaagd, ja. Over het heen en weer reizen tussen de panden, werktijden, materiaal. Dat de zeep niet fris genoeg ruikt, en dat de ontkalker niet goed is. En ze willen graag een warme jas voor als ze vuilnis naar buiten brengen. Het management luistert wel hoor. We hebben al een vest gekregen en er komen nog jassen. Het ontkalkingsmiddel wordt in september vervangen. En ik weet dat er ook al bestellingen zijn gedaan om kapotte spullen te vervangen.”

Minder panden, meer lopen

“Vroeger controleerde ik 60 panden, op een gegeven moment werd ik ziek van de stress. Nu ik in vaste dienst ben bij de gemeente zijn het er 26. Dat worden er nog wat minder zodra we een nieuwe collega aannemen. Wel moet ik veel meer lopen dan toen ik een auto van de zaak had. Ik doe alles met het openbaar vervoer, want in het centrum kan ik toch nergens parkeren. Ik vind de uren nu fijner, en het salaris is beter. Soms zeg ik voor de grap: ‘Nu ben ik ambtenaar!’, maar zo voelt het nog niet.”