Het voorwoord schrijven voor een themanummer over inclusie? Geweldig! Hoewel ik eerst wat twijfels had, heb ik besloten de kans te benutten om mijn stem te laten horen. Mijn dilemma was: weten dat elke actie voor inclusie iets oplevert versus weten dat een flink aantal collega’s niet open staat voor inclusie vanuit de overtuiging: ‘het gaat toch goed zo?’.

Ik vroeg me ook af: is het wel oké om alleen maar de kracht en meerwaarde van inclusie te laten zien? Want er is natuurlijk ook een tegengeluid. Ik wil dat eigenlijk niet weten en focus me daarom op datgene waar ik het mee eens ben en waar ik in geloof: de best practices in dit nummer. Die gaan jou bij het lezen zeker inspireren, maar ergens knaagt het toch...

Mijn verwijt aan mensen die geen werk maken van inclusie, is dat ze bevooroordeeld kijken en luisteren. Volgens mij staan ze niet open voor erkenning van een minderheid. Op basis daarvan sluiten ze de ander niet in. Ze sluiten de ander vaak ook niet bewust uit, maar tolereren die persoon. Dat is niet hetzelfde als insluiten of accepteren. Dat laatste zou het naar mijn mening wel moeten zijn: elk gevoel en elke mening telt op het werk, ook die ene die je niet wilt horen. Als coach krab ik mij nu wel achter de oren: Ik ga nu uit van míjn mening en vraag niet naar het tegengeluid. Doe ik dan niet precies hetzelfde als wat ik mijn collega’s verwijt? Die vraag is het onderzoeken waard.

Over onderzoek gesproken: wat verstaan we eigenlijk onder inclusie? Ik heb in dit magazine al mooie benaderingen gezien, onder andere het besef dat kwaliteit in verschillende vormen komt. Maar ook: nieuwsgierig zijn, lef hebben, rolmodellen noemen of als nieuweling de kans krijgen om te netwerken. Inclusie is volgens mij ook: mensen uit de meerderheid die ruimte maken voor iemand uit de minderheid. En dat vanuit de overtuiging: ‘we willen jou, want je voegt iets toe aan ons team’. Het gaat dus over kijken naar de mens, niet naar zijn (vermeende) achterban. Wij-zij wordt jij en ik. ‘Past niet’ wordt: ‘aanvullend aan’. De verschillen worden een kracht.

Dat werkt ook de andere kant op natuurlijk. Heel wat minderheden in de organisatie zijn minstens zo krachtig en capabel als ieder ander (voor wie dat niet voelt: doe alsof!). Als ze dat uitstralen, ontstaat er vanzelf een netwerk van mensen die heel nieuwsgierig zijn naar die persoonlijke, andere leefwereld. Want ook dat zijn onze Amsterdamse collega’s: direct, geïnteresseerd en open.

Stel je nou voor… dat jij en ik, net als in dit nummer, meer vragen gingen stellen, vaker gingen twijfelen aan onze oude overtuigingen en nieuwsgierig werden naar andere meningen. Wow, dan zou inclusie niet eens meer een topic zijn maar een vanzelfsprekendheid! Winnende formules als the Voice of Holland hebben het bewezen. Als je ‘colourblind’ durft te kiezen voor kwaliteit, volgt inclusie vanzelf. Wie durft?

Laat het me weten!

Ik wens jullie veel leesplezier!