Het middelbaar beroepsonderwijs (mbo) heeft niet bij iedereen een goede naam. Er wordt soms een beetje op neergekeken. Is dat de reden dat de toestroom van mbo’ers bij de gemeente zo magertjes is? Of is het omgekeerd? De gemeente heeft bij mbo’ers een nogal suffig imago. Daar ga je pas werken als je echt niks anders kunt vinden, toch?

Allebei niet waar. De gemeente heeft een speciaal traject om mbo-trainees binnen te halen. En als een nieuw traject start, staan mbo’ers in drommen voor de poort. Stefan Rhijnsburger is een van hen. Vorig jaar is hij na een opleiding bouwkunde begonnen als trainee bij Vergunningen, Toezicht en Handhaving (VTH) in stadsdeel Centrum. Zijn begeleider en aanspreekpunt is Tamara Oost.

Het is voor een gemiddelde mbo’er geen voor de hand liggende keus om bij de overheid te gaan werken. “De gemeente heeft een beetje een suffig imago. Maar ik heb tijdens mijn opleiding stage gelopen bij heel veel bedrijven, en dat was het niet voor mij. Een docent op school wees me op het traineeship en dat leek me weer eens iets heel anders. Mijn ouders vonden het ook wel een goed idee om ambtenaar te worden. En inderdaad. Het is superleuk. Het mooie is dat ik werk en leer. Eén dag in de week moet ik weer in de schoolbanken. Maar ik leer natuurlijk het meeste van mijn collega’s.”

Ingewerkt door iedereen

Tamara: “In het begin ligt het accent op leren, maar het wordt steeds meer werken. De begeleiding van Stefan bestond in eerste instantie uit heel veel meelopen. Niet alleen met mij, maar met alle collega’s van toezicht en handhaving. Ik had een rooster gemaakt zodat hij in principe met elke inspecteur een dag meeliep. Dat is beter dan met één iemand, want iedereen heeft zijn eigen manier van werken, legt zijn eigen accenten. Ik vond dat Stefan dat allemaal moest zien en horen. Inmiddels beperkt de begeleiding zich tot een half uurtje per dag. Stefan gaat steeds vaker alleen op pad. Hij heeft zijn eigen dossiers. Kleine vergunningen, maar groot genoeg om ervan te leren: dakkapellen, dakramen, zonnepanelen, dakterrassen. Ik blijf natuurlijk wel gewoon zijn aanspreekpunt.”

“Ik heb er niet speciaal voor doorgeleerd om trainees te begeleiden. Ik heb een opleiding stagebegeleiding gedaan bij de Amsterdamse School. Ik vind dat er een groot verschil is tussen stagiairs en trainees. Stagiairs zijn gestuurd. Ze moeten. Trainees komen op mij gemotiveerder over. Ze hebben serieus moeten solliciteren. Bij deze lichting waren er tien plekken voor 200 sollicitanten.”

‘Een trainee schudt je wakker’

Tamara kijkt bijna trots naar Stefan: “We hebben hier dus te maken met een bijzonder gemotiveerde en gekwalificeerde jongeman. Het werken met trainees geeft me energie. Ze hebben een frisse kijk op onze manier van werken en stellen de goede vragen. Als je dit werk lang doet, loop je het risico dat je de dingen zo doet omdat je ze nu eenmaal zo doet. Een tijdje meelopen met een trainee schudt je wakker.”

‘Ik heb geen moment het gevoel dat ze me niet serieus nemen’

Beide partijen hebben er dus blijkbaar profijt van. Want Stefan laaft zich aan de kennis en expertise van zijn oudere collega’s. “Ik leer gewoon heel veel. Ik kan goede gesprekken voeren. Als ik het eens niet weet, dan kan ik bij vrijwel iedereen aankloppen. En als ik denk dat het anders kan, dan luisteren ze naar me. Ik heb geen moment het gevoel dat ze me niet serieus nemen. Ook het contact met de bewoners vind ik prettig. Ik vind mijn werk belangrijk. Zonder ons kunnen de bewoners niet veel beginnen tegen aannemers die de regels aan hun laars lappen.”

Tamara vult aan: “Wat dat aangaat is Stefan een schoolvoorbeeld voor trainees. Ik had ooit een stagiair die al heel snel over geld begon. Als dat je drijfveer is, moet je niet bij de gemeente zijn. Natuurlijk, het loon is niet slecht, maar het gaat uiteindelijk om andere dingen. We werken voor de bewoners. Ik doe elke ochtend om half zeven mijn rondje door de wijk om zeker te weten dat er niet vóór zeven uur al getimmerd, gejekkerd en geboord wordt.”

‘De vooroordelen over ambtenaren kloppen gewoon niet’

Ambtenaren zijn niet suf

Waarom steekt Tamara haar tijd in de begeleiding van Stefan, en waarom is Stefan bij de gemeente aan de slag gegaan, ondanks ons stoffige imago? Tamara hoeft er geen seconde over na te denken: “Je kennis overdragen geeft bakken energie. Hun kijk op de wereld, op het leven en op het werk, zorgt ervoor dat ik fris blijf en zelf ook kritisch naar mijn werk blijf kijken.”

Stefan: “De vooroordelen over ambtenaren kloppen gewoon niet. Ik moet hard werken. Maar daar staat tegenover dat je veel vrijheid hebt om zelf je dag in te delen. Je hebt doorgroeimogelijkheden en de collegialiteit is enorm: iedereen wil helpen, dingen uitleggen. En af en toe een borrel, natuurlijk. Zo leer ik mijn collega’s ook buiten het werk kennen, en dat is weer goed voor de werksfeer.”