“Ik zou je Amsterdamse accent maar verbergen hoor!” Zo wordt de handhavingsauto met drie kruisen lachend begroet bij de Rotterdamse Handhaving. Amsterdamse handhaver Redouan en tekstschrijver Cécile Obertop gaan een middag meelopen met twee Rotterdamse handhavers: Bart en Nees. Zijn er grote verschillen in hun werk? Of hebben de twee grootste steden van Nederland dezelfde problematiek en aanpak?

Bart en Nees hebben niks met die zogenaamde rivaliteit tussen 010 en 020. Bart is Ajaxfan. En Feyenoordfan Nees vond het hartstikke leuk toen hij tijdens de kroning van Willem-Alexander in Amsterdam mee mocht werken: “We zijn heel hartelijk ontvangen door de collega’s.”

De mannen maken kennis en vergelijken technische hulpmiddelen. Rotterdam gaat op Centraal Station werken met geavanceerde portofoons waarmee je ook foto’s kan maken. Die wil Redouan ook wel! Andersom heeft Amsterdam een app waarmee handhavers kunnen zien wat de afgelopen weken heeft gespeeld rond een specifieke locatie.

Joviaal en beleefd

Hun joviale omgang met ons en onderling valt op. Nees: “Ja, dat is belangrijk. Op straat moeten we altijd professioneel blijven. Ook als er heftige dingen gebeuren. Als je na een dag buiten terugkomt, is het goed om onder gezellige collega’s te zijn. Zij begrijpen wat je meemaakt.”

Ze benaderen de mensen op straat uiterst beleefd, vaak met een vriendelijke glimlach. Ook de mensen die op de stoep fietsen. De reacties zijn ook vriendelijk: “Sorry!”

‘We moeten altijd professioneel blijven. Ook als er heftige dingen gebeuren’

Even later komt een melding binnen over twee alcoholisten die overlast veroorzaken op het Schouwburgplein. De handhavers en de beschonken mannen kennen elkaar al. Wij krijgen allemaal een vieze hand van een van hen. Nees stimuleert hem om zijn leven op te bouwen. Na wat onsamenhangend gebrabbel lopen de twee het plein af. Bart deelt antibacteriële handgel uit en zegt: “Hier is veel overlast, ze liggen soms letterlijk voor de cafés. Hierachter staat de Pauluskerk waar verslaafden worden geholpen.”

Haarlak en pepperspray

Behalve thema’s waar handhaving zich mee bezighoudt zoals afval, foutparkeren en jeugdproblematiek, spelen in beide steden aangrijpende dingen. Zoals veel ‘slapers’, daklozen. Bart: “Een keer vonden we in een garage negen slapers, ze hadden stopcontacten en al.” Nees: “Mensen vertellen ons veel. Hoe ze op straat zijn beland. Het raakt me, maar ik neem het niet mee naar huis. Een keer vonden we een man die een bus haarlak probeerde te snuiven, hij ademde bijna niet meer. Er moest een ambulance bijkomen.”

‘Jaloers op het felgele steekvest van Amsterdam’

Redouan vertelt dat collega-handhavers een man aanhielden die een taser had. Op hem vonden ze ook een groot mes. “Dan schrik je! We hebben geen verdedigingsmiddelen zoals pepperspray. We mogen proportioneel geweld gebruiken. Maar als iemand een mes zou hebben, denk ik eerst aan mijn eigen veiligheid. Natuurlijk roep ik politie op, maar die minuten duren dan lang.” Bart en Nees zijn het roerend met hem eens. Vooral ’s avonds kunnen er opstootjes zijn, ook Rotterdam krijgt busladingen vol vrijgezellenfeesten.

Ze zijn wat jaloers op het felgele steekvest van Redouan. Rotterdam gebruikt blauwe. Bart: “Als er ’s avonds iets aan de hand is en we roepen politie erbij, richten zij alvast straatcamera’s erop. Maar wij vallen niet op in blauw, de camera’s en politie kunnen ons amper vinden.”

Blauw of geel, overdag vallen we wel op. Veel mensen groeten, of zeggen gauw dat ze die auto net gingen verplaatsen. Redouan: “Sinds we boetes niet meer op papier geven, is er minder agressie hè?” Bart: “Ja! Mensen werden boos van zo’n bon. Alles gaat nu digitaal.”

Mensen helpen

Ik vraag of ze veel merken van politieke keuzes. Ja, zeker! Redouan: “We moesten opeens handhaven op snorscooters op fietspaden. Terwijl we in onze eigen wijken zoveel kunnen betekenen. Mensen helpen is een van onze kerntaken. Van iemand met dementie thuisbrengen tot langlopende parkeerproblemen oplossen, samen met de gebiedsmakelaar. We hebben kaders maar daarbinnen is er veel vrijheid hóe je problemen oplost, dat vind ik leuk!” Dat kunnen de Rotterdammers beamen. “Binnenkort gaan wij samen met hulpverlenende instanties de straat op. Wij weten waar alle ‘slapers’ liggen. De hulpverleners kunnen die mensen dan verder helpen.”

De middag vliegt voorbij, tijd om de balans op te maken. Zijn er grote verschillen? Nee. Er zijn wat kleine verschillen in kleding en technische hulpmiddelen, maar in grote lijnen komt het werk overeen. En ons accent? Dat heeft in de straten van de Maasstad geen bijzondere reacties uitgelokt.